مثل قرآن به همسران نوح و لوط عليهما السلام

ضرب الله مثلا للذين كفروا امرات نوح و امرات لوط كانتا تحت عبدين من عبادنا صالحين . قرآن در آخر اين سوره دو مثل ذكر مى‏كند كه خيلى معنى دارد و خيلى آموزنده است.در آغاز اين سوره عرض كردم كه ابتدا به نظر نمى‏رسد كه سوره تحريم يكى از سوره‏هايى باشد كه صد در صد به نفع شيعه و عليه معتقدات اهل تسنن باشد و كمتر به اين سوره استدلال مى‏كنند،در صورتى كه اين سوره در اين جهت عجيب سوره‏اى است.

در اول سوره خوانديم: و اذ اسر النبى الى بعض ازواجه حديثا .داستان از اينجا شروع شد كه پيامبر اكرم صلى الله عليه به بعضى از همسران خود رازى را گفت و او افشا كرد.بعد يكمرتبه در آيه پنجم به جاى يك نفر،از دو نفر سخن به ميان مى‏آورد: ان تتوبا الى الله فقد صغت قلوبكما اگر توبه كنيد،بايد هم توبه كنيد كه دلهاى شما منحرف شده است.گفتيم نمى‏فرمايد اگر توبه كنيد خدا توبه را قبول مى‏كند،البته اگر توبه كنند خدا توبه را قبول مى‏كند ولى اگر بفرمايد چنانچه توبه كنيد خدا قبول مى‏كند،لسان لسان مهر و محبت است.وقتى مى‏فرمايد اگر توبه كنيد بايد هم توبه كنيد كه خيلى كارتان خراب است،لسان لسان خشونت است.

پس خود آيات نشان مى‏دهد و تاريخ هم نشان مى‏دهد كه دو نفر از همسران پيغمبر بودند كه پيغمبر اكرم را آزار دادند،آزارى كه گناهى بزرگ شمرده مى‏شود،در حدى كه خداوند دعوت به توبه مى‏كند. گفتيم از نظر تاريخ و حديث،شيعه و سنى اتفاق نظر دارند كه اين داستان مربوط به عايشه و حفصه است و در اين بحثى نيست.سوره كه مى‏خواهد تمام شود، قرآن فقط دو مثل ذكر مى‏كند و ديگر حرفى نمى‏زند: ضرب الله مثلا للذين كفروا خدا مثلى براى كافران مى‏آورد،يا مثلى در مورد كافران مى‏آورد(كلمه‏«كفر»را هم به كار برده است).چه كسى را مثل مى‏آورد؟دو زن را مثل مى‏آورد.آيا ذكر دو زن در اول سوره،با دو زن در آخر سوره، حساب نشده است؟خدا از دو زن در اول سوره انتقاد مى‏كند و در آخر سوره مثل مى‏آورد از دو زن ناصالح كه همسر دو مرد صالح بودند.آيا اين بازگشت به اول سوره نيست كه تعجب نكنيد اگر پيامبر،بنده صالح خدا،دو همسر ناصالح داشته باشد.آيا اين نمى‏تواند اشاره به آن باشد؟اگر نگوييم صريح است قطعا اشاره است.

خدا در مورد كافران(يا براى مردمان كافر)مثلى ذكر مى‏كند،يكى زن نوح و ديگر زن لوط كه هر دو تحت‏حباله دو بنده صالح ما بودند.از آن پيامبران به عنوان دو بنده صالح ياد مى‏كند. «بنده صالح‏»به نظر ما كوچك مى‏آيد.اگر مى‏فرمود دو پيغمبر،اينقدر ارزش نداشت كه فرمود دو بنده صالح،چون پيامبرى منصب است و«عبدين صالحين‏»نشانه بندگى است و پيغمبران بيشتر دوست دارند كه آنها را عبد بنامند تا رسول،بنده‏اى كه خدا عبوديت او را اعتراف مى‏كند.

«فخانتاهما»اين دو زن به شوهران خويش خيانت ورزيدند.البته اينجا مقصود از خيانت-العياذ بالله-فحشا نيست،اين امر مسلم است.به طور كلى خيانت را در مورد عهد و امانت مى‏گويند. اگر فحشا را هم مى‏گوييم خيانت چون بر خلاف پيمان ازدواج است،ولى پيمانى كه ميان همسران بسته مى‏شود منحصر به پيمان ازدواج نيست.زن و شوهرى با يكديگر قرار مى‏گذارند،يكى سرى به ديگرى مى‏گويد و بعد مى‏گويد اين را فاش نكن ولى او فاش مى‏كند، اين مى‏شود خيانت.اينها به همسران خود خيانت ورزيدند،يعنى بر خلاف پيمانى كه با همسران خود بستند رفتار كردند. فلم يغنيا عنهما من الله شيئا با اينكه اينها به شرف همسرى دو مرد بزرگ نائل آمده بودند،از اين شرف همسرى كارى ساخته نبود و به آنها گفته شد:شما هم جزء داخل شوندگان آتش بفرماييد در آتش جهنم!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: